هیچ

آسمان دلش چه هوایی داشت  

سالها ابری  

تا همان شب  

که به یادم آمد  

چقدر داد زدم  

صدا کردم تو را  

کجایی ؟ 

به دادم برس .. به داد فریادم برس 

حسی نما نده  

خالیم  

چه کسی فهمید .. اصلا چه کسی می فهمد .. بفهمند !‌که چه ؟‌ از هوس از سکس از داستان و قصه   

زاییده های افکار متلاشی ام  

من شبها نمی خوابم  

تا صبح  

تا صدای عر عر کلاغ ها  

من شب را دوست دارم  

ولی کلاغ ها را نه  

سیاهیشان را شاید  

خودشان را نه  

من تمام شده ام  

نه عشقی مانده است نه هوسی  

آنقدر بالشتم را برای ترک هوسم گاز گرفته ام که نگو  

نخواه که نشانت بدهم چون باز آلوده تختم می شویم  

آنقدر بو می کشم تختم را که نگو  

ولی می دانی !‌ جای تو خالی نیست .. می دانستی چگونه ام ... 

پر می شود . پر می شدم  

رفتنت آغاز نو شدن من است  

محکم شده ام و معنای نگاه های هرزه جنس تو را شبها در تختم تا صبح تر جمه می کنم .. وای اگر بدانند چقدر خو ش بحالشان می شود نه ؟‌ 

حسودیت می شود .. می شوم .. میدانیم .. چه فایده  .. 

چه فایده ..  

سهم من همیشه همین بوده و است و خواهد ماند  

نه اینکه خودم بخواهم ها !‌ نه !‌ 

تو خواندی من را .. بو کشیدی و بوسیدی و خوردی .. من چه ؟‌ 

هنوز درگیرم و درگیر با خودم  

خوشحالم .. من خوبم و بهتر هم می شوم .. ولی تو چه ؟‌ دلم سوخت همان هنگام  

که چشمانت از پشت پنجره ها گذشت و من هم گذشتم .. گریه کن .. گریه خوب است .. خوش به حالت که می توانی .. ولی من چه ؟‌ 

آنقدر نوشته ام این شبها با خودکارم که دست هایم زخم شده .. الان را نمی دانم  

فقط نوشتم که بگویم نمانده و نبوده هیچ اثری نه از تو و نه از هیچ کسی .. من تعلق به هیچ دارم و باد چه عشق بازیه خوبی با من می کند .. چون هم من خوشم می آید هم او .. نترس !‌ باد را می گویم و باد ..  

می روم هر جا که بخواهد و هر نگاهی که درگیر شود و می گویم و تکرار می کنم .. هر چه بادا باد .   حتی نمی گذارم این سوال لعنتی به فکرم هم خطور کند این که تا کجا و چقدر ؟ 

نمی دانم .. نمی دانم .. نمی دانم لعنتی ..